گناهان چهار گانه و عصمت امام (ع)
شیخ جلیل محمد بن علی بن بابویه ، معروف به شیخ صدوق در باب چهارم از کتاب خصال از محمد بن عمیر روایت می کند که او گفته است : در طول مصاحبت خود با هشام ، از او چیزی زیباتر از این کلام درباره عصمت امام نشنیدم .
روزی از او درباره امام پرسیدم که : آیا امام معصوم است ؟
هشام گفت : گناهان بر چهار قسمند و پنجمی ندارد: « حرص و حسد و غضب و شهوت » و این گناهان در امام نیست .
جایز نیست امام حریص بر دنیا باشد ؛ زیرا دنیا زیر نگین اوست ، و او خزانه دار مسلمانان است . پس بر چه چیزی حرص بورزد؟
و نیز جایز نیست امام حسود باشد ؛ چه انسان بر کسی که بالاتر از او باشد حسادت می ورزد، در حالی که بالاتر از امام کسی نیست . پس چگونه می تواند بر پایین تر از خود حسادت بورزد؟
و نیز جایز نیست که امام برای چیزی از امور دنیا خشمگین شود مگر آن که غضبش برای خداوند باشد. خداوند عزوجل بر او واجب کرده است که حدود الهی را جاری کند و در راه او از سرزنش هیچ سرزنش کننده ای نهراسیده ، رأفت و محبت کسی ، او را از دینش باز ندارد تا بتواند حدود الهی را جاری کند.
و جایز نیست که امام ، امور دنیا را دوست بدارد ؛ زیرا خداوند ، آخرت را برای او دوست داشتنی قرار داده چنانکه آن را برای ما محبوب قرار داده است . او به آخرت می نگرد ؛ چنانکه ما به دنیا می نگریم . آیا کسی را دیده ای که صورت زیبایی را برای صورتی زشت و یا غذای لذیذی را برای غذایی تلخ و یا لباس نرمی را برای لباس خشن و نعمت ابدی باقی را برای دنیای فانی و گذرا رها کند؟
منبع : داستانهای عارفانه در آثار علامه حسن زاده آملی
کلمات کلیدی:
