امشب ای شمع گر از دیده رود اشک رواست

که شب ماتم جانسوز ولی نعمت ماست

امشب ای شمع چو من اشک بیفشان و بسوز

خاصه بر حال امامی که غریب الغرباست

شمع بر حال پریشان غریبی گرید

که گدازان جگرش از شرر زهر جفاست

ای «اباصلت» در خانه به بیگانه ببند

که «جواد» از ره دور آید و مهمان رضاست

گو به «معصومه» به بالین برادر بشتاب

که «رضا» دستخوش محنت و اندوه و بلاست

جامه ی سوگ بپوشیم که ایّام غم است

اشک ماتم بفشانیم که شب های عزاست

یک طرف رحلت پیغمبر پاکیزه گهر

پیشوایی که از او پایه ی توحید به پاست

یک طرف زهر ستم بر دل پر خون حسن

آتشی زد که ز آه دل او تیره فضاست

قبر ویران «حسن» شاهد مظلومی اوست

گر که بر غربت او خون رود از دیده رواست

این رضا کیست که دل ها همه خوشنود از اوست

این رضا کیست که بر درد دل خلق دو است

بحر امواج فضایل که روان از لب اوست

چشمه هایی که روان بخش تر از آب بقاست

ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی شود

شو پناهنده به شاهی که معین الضّعفاست

ساکن کوی رضا باش که این ابر کرم

سایه ی رحمت او بر سر سلطان و گداست

دامن ضامن آهو مده از دست که او

دوست را ضامن و فریادرس روز جزاست

سخن سوختگان سوزی و حالی دارد

لیک سوزنده تر از هر سخنی شعر «رسا» ست